Miłości nie będzie ;)

Złapała mnie ta cholera-choroba i odpuścić jakoś nie chce. Choć jest lepiej, głos mi wrócił i porozumiewać się ze światem już mogę. A jak to w powiedzeniu "Zamienił stryjek siekierkę na kijek" dostałam kaszlu... i to takiego, co przez dwie noce skutecznie uniemożliwiał mi zaśniecie. Mimo najszczerszych chęci nie mogłam zasnąć przed 1 w nocy tak mnie dusiło. Tabletek i syropów zażyłam już pełno. Co z tego, jak przy karmieniu piersią można niewiele stosować... a przede wszystkim nie można tego, co najbardziej mi pomaga :( Cud, że Leon się nie budził, gdy ja kaszlałam po nocach w najlepsze. Oczywiście nie muszę chyba mówić, jak bardzo bałam się/ boję, żeby jego nie zarazić... Wczoraj zaliczyliśmy wizytę u lekarza. W sumie wizyta była moja, ale zaciągnęłam małego ze sobą na przegląd. U mnie cudów żadnych nie odkryto, w sumie mam barć to co i tak sama sobie już wzięłam. Na szczęście u Lelutka nic poza małym katarkiem nie widać. Gardło zdrowe, uszy zdrowe, oskrzela czyste. I niech tak zostanie...

12 października Leo skończył 5 miesięcy. Czasowstrzymywacz chcę! Trzymam go na rękach i patrzę w lustro. Duży. Długi. Buzia inna. Włosów nie ma prawie, choć miał. Zgubił nawet swój czarny czubeczek, który tak fajnie można było postawić. Zaczepia wszystkich, śmieje się, zagarnia zabawki, ciągnie za firanki, uwielbia "głaskać" psa, przepada za starszym bratem, zasypia w chuście noszony przez babcię. Ciężko go utrzymać leżącego na plecach, bo zaraz fika na brzuszek. Odpycha się nóżkami i próbuje pełzać. Nawet w nocy się nieco poprawił. Ale budzik w dupce to ma na 6 rano nastawiony ostatnio ;)

5 miesięcy życia poza brzuchem Leon uczcił zjedzeniem kleiku ryżowego. Choć słowo "zjedzenie" jest swego rodzaju nadużyciem. Coś do brzucha wpadło, ale może była to 1-2 łyżeczki. Nauka jedzenia nie jest łatwa. Drugiego dnia nie było lepiej. Jemu dopóki Leo nie zacznie marudzić. Jak widzę jego niezadowolenie, kończymy imprezę i czort udaje się na cyc :)

 

Ostatnio mnie naszło na ugotowanie i pomrożenie mu potraw...no dobra warzyw, bo wielka mi to potrawa. Zrobiłam je na parze i przetarłam przez sitko. Pomieszałam, poupychałam i podpisałam w pojemniczkach. Dumna z siebie byłam. Nataniel był "słoiczkowym" dzieckiem, a tym razem chciałam spróbować sama gotować. Uzbrojona jestem przecież, w książki z przepisami dla dzieci.

 

 

No i jak w przepisie, zrobiłam synowi najmłodszemu "Mleczną marcheweczkę" modyfikując ją jedynie o brak ziemniaka w składzie, który zamierzałam dać później. Myślę sobie, ale ekstra, będzie wcinał... i na myśleniu się skończyło. Szału nie było. Krzywił się jakby cytrynę dostał, jakby pytał co ja mu najlepszego zrobiłam...minimalna ilość wylądowała w brzuchu. Kolejne podejście do marchewki, było już bez przepisu i wymyślania. Dolałam więcej wody i może z 3 łyżeczki zostały zjedzone. Miny jak dnia poprzedniego. Miłości nie ma. Ale odruchu wymiotnego już też nie było. Do przepisu wrócimy za jakiś czas, niech się Młody nauczy w ogóle jeść. Jutro marchewka z ziemniaczkiem... Zobaczymy jak nam pójdzie :)

 

Od kilku dni w prognozie pogody słyszę, jak to w całej Polsce piękna jesień zagościła, jak cieplutko... i zazdrość we mnie się budzi, bo u nas szaro, buro i ponuro. Zimno. Ciemno. I teraz pewnie powiedzą, że idzie do Polski ochłodzenie i wszędzie spadnie temperatura, będzie padał deszcz i wiał wiatr. Reklamację składam. U nas nie było nawet ocieplenia, takiego ze słońcem, niebieskim niebem i mieniącymi się w słońcu kolorowymi drzewami.

Przez chorobowe osłabienie nie miałam sił na sprzątanie w domu. Efekt jest taki, że wielka góra prasowania patrzy na mnie i mnie straszy... :(