Nie podcinaj skrzydeł

Miał być post o czymś innym, nawet zdjęcia przygotowałam, ale rozmowa z koleżanką natchnęła mnie do zmiany planów.

Głośno jest ostatnio o 6- latkach, które muszą iść do szkoły w związku z obniżeniem wieku szkolnego. Ogólne poruszenie się zrobiło, rodzice krzyczą „Ratuj Maluchy!”, chyba nawet jakieś stowarzyszenie rodziców o tej nazwie powstało. W przedszkolnych szatniach rodzice sieją panikę. Na poradnie psychologiczno-pedagogiczne ma miejsce jakiś zmasowany atak rodziców, którzy chcą odroczyć swoje dziecko od przykrego obowiązku chodzenia do szkoły. W opowieściach rodziców dzisiejszych 5-latków szkoła wydaje się być miejscem jakichś tortur okrutnych, wymagań ponad miarę oraz miejscem „nieprzystosowanym” do przyjęcia dzieci?

I tak sobie myślę, ja- od 2008 roku pracująca w szkole. Dlaczego rodzice nie wierzą we własne dzieci? Czy naprawdę dzieci rozwijają się dziś jakoś gorzej? Coś im dolega? No bo innego powodu odroczenia dziecka od obowiązku szkolnego, jak jakaś nieprawidłowość w rozwoju, to ja nie widzę. Dlaczego rodzice uważają, że ich dziecko nie jest gotowe na naukę, a jest (o zgrozo!) już od dawna gotowe na naukę obsługi komputera, tabletu i komórki? Dlaczego dzieci nie są gotowe na zabawę na szkolnym korytarzu, a gotowe są biegać bez nadzoru po podwórku ( wiem, wiem, że nie wszystkie są bez nadzoru, ale wystarczy pójść na plac zabaw, by się przekonać ilu maluchów jest tam samo). Dlaczego dziś dzieci nie są w stanie „wysiedzieć 45 minut w ławce”, ale są w stanie siedzieć pół dnia przed telewizorem lub monitorem komputera? Dlaczego rodzice uważają, że 6- latek nie jest gotowy na naukę pisania w szkole, ale ci sami rodzić chcą, by pisanie uczyła ich dzieci pani w przedszkolu?

Zastanawiam się, co to znaczy, gdy rodzice mówią, że szkoły „nie są przygotowane”. Czy ci rodzice byli w szkole? Widzieli ją? W klasie w której pracuję razem z koleżanką ( jako, że klasa jest integracyjna, jesteśmy dwie) są ławki i krzesła z regulacją wysokości. Przychodzi do nas pan Józek i specjalnym kluczem tu podkręci, tam przykręci i każdy ma ławkę i krzesło dostosowane do swojego wzrostu. Na ścianie wisi tablica interaktywna, a na niej pani wyświetla elektroniczną wersję podręcznika, filmiki i ćwiczenia interaktywne. Z tyłu klasy jest dywan, na którym odbywa się szereg ćwiczeń i zabaw edukacyjnych. W toaletach są obniżone umywalki i sedesy. Więc zapytam raz jeszcze? Co oznacza nieprzygotowanie szkół na dzieci 6-letnie? Że kadra nauczycielska nieprzygotowana? Nie znam innej grupy zawodowej, która by tyle się doszkalała co nauczyciel. Wręcz jestem skłonna stwierdzić, że gdyby od dziś nauczyciel nie musiał podejmować co rusz nowych studiów podyplomowych lub kursów wiele szkół wyższych nie utrzymałoby się na rynku.

Jakiś czas temu znalazłam w piwnicy swój stary zeszyt z matematyki z III klasy szkoły podstawowej. Jakież było moje zdziwienie, gdy odkryłam w nim równania z jedną niewiadomą, przenoszenie x na drugą stronę ze zmianą znaków. Czy 20 lat temu dzieci były inne niż dziś? 20 lat temu dzieci były na to gotowe, a dziś już nie są? A zaręczam, że dziś już równań z niewiadomą w klasach I-III nie ma. Nie ma połowy rzeczy, których my się uczyliśmy.

Czy naprawdę rodzice uważają, że ich dzieci są w czymś gorsze od nich samych w tym wieku? Co powiedzą swoim dzieciom, gdy te zapytają, dlaczego są o rok starsze od kolegów w klasie? Czy wtedy powiedzą, że w nie nie wierzyli? Że uważali, że są gorsze, słabsze od innych? Że uważali, że sobie nie poradzą?

Mam syna. Mój syn pójdzie do I klasy jako 6-latek, bo nie pójdę do poradni prosić o odroczenie. Mój syn pójdzie do I klasy, jak większość dzieci z jego rocznika. Mój syn pójdzie do I klasy, bo w niego wierzę, bo uważam, że jest mądry i ma potencjał. Mój syn nie robi pięknych rysunków, zna 5 liter na krzyż i jeszcze je pomyli, mój syn wierci się na dywanie i daleko mu do anioła. Mój syn jest jak inne dzieci w jego wieku. Mój syn pójdzie do I klasy, bo nie podetnę mu skrzydeł…