Ile chcesz mieć dzieci?

-Ile chcesz mieć dzieci?  Znacie to pytanie? Chyba nie ma osoby, która by się z nim nie zetknęła. Zastanawialiście się kiedyś dlaczego odpowiadacie, że jedno, dwoje, troje albo więcej? Co powoduje, że podajecie właśnie tę konkretną liczbę?

Kiedy ktoś mi zadawał to pytanie, zawsze odpowiadałam, że dwoje. Jednak nie był to przypadek, czy takie widzimisię.  Ja jestem sama, a przynajmniej sama byłam zawsze wychowywana. Marzyłam o bracie. Starszym oczywiście, żeby miał fajnych kolegów i żebym mogła się w którymś zakochać… ot takie infantylne myślenie małej dziewczynki. Młodsze rodzeństwo też chciałam mieć, bo lubiłam małe dzieci. Jako, że owego rodzeństwa posiadać nie  było jak, „pożyczałam” córkę sąsiadki. Zabierałam ją na spacery, przychodziłam pobawić się z nią w domu… Miałam wtedy 11 lat. Nie wiem, kiedy doszło do mnie, że rodzeństwo, to coś więcej, niż koledzy brata, czy spacerki z wózkiem. Właściwie do dziś towarzyszy mi myśl, że bez rodzeństwa  zostanę sama na świecie. Że oprócz koleżanek, czy przyjaciółek, będąc jedynakiem, nie masz do kogo zadzwonić o północy, nie masz z kim przegadać całej nocy, kiedy coś cię dręczy. Rodzeństwo… to musi być niesamowita więź… rodzeństwo, które razem się wychowuje, czasem kłóci, czasem bije, ale kiedy trzeba, stoi za sobą murem… Dlatego chciałam mieć dwoje dzieci. Żeby to pierwsze nie zostało samo. Żeby miało kogoś więcej niż dobrych znajomych, żeby ta sama krew w nich płynęła. Wiem, że między rodzeństwem bywa różnie. Są i takie, które się nienawidzą, nie utrzymują ze sobą kontaktu. Zrobię jednak co w mojej mocy, by moi chłopcy się kochali, by jeden za drugim w ogień szedł. Czy się uda? Tego nie wiem.

Kiedy urodził się Nataniel, myśl o drugim dziecku stawała się coraz bardziej odległa. W zasadzie, gdy Nat miał dwa tygodnie, to już ryczałam, że jednak więcej dzieci nie chcę, że nie dam rady i czy Marcin nie będzie mi kazał zachodzić znowu w ciążę. Dziś wspominam to z uśmiechem na twarzy, ale wtedy śmiesznie mi nie było. Pewnie dlatego, że to  było  moje pierwsze dziecko, wiele rzeczy mnie przerażało, na wiele nie byłam gotowa. Do tego trafił mi się typ dziecka, które uważało, że on i pierś to nierozerwalny byt, a każda próba odłączenia go od „kranu” powodowała włączanie się syreny alarmowej. Oczami wyobraźni widziałam jak najbliższy rok spędzam w koszuli nocnej, z piersią na wierzchu, a do mnie przyczepiony jest Syn. Kiedy spotyka cię coś po raz pierwszy, jesteś skłonna myśleć, że tak już będzie zawsze. O drugim dziecku mowy być nie mogło… Mijały jednak dni, miesiące, lata. Syn mój pierwszy całkiem fajny chłopak się zrobił. Pierś porzucił i noce zaczął przesypiać… co tam, że czekałam na to jakieś dwa lata… grunt, że efekt osiągnięty. Jak bumerang powróciła myśl o drugim dziecku. O tym, żeby Nataniel nie był sam, żeby miał się z kim wychowywać, bawić… O tak, ktoś do zabawy jest mu niezbędny. Inaczej rodzic spokoju nie zazna… No i przyznaję, mi także zaczęło brakować  niemowlaczka. Wiecie, że z chwilą, gdy dziecko kończy 3 lata przestaje być takim waszym maluszkiem? Nagle jakieś takie długie się robi, zaczyna mieć swoje zainteresowania, ba! Nawet własne zdanie. Jakoś tak w rękach już się nie mieści, rysy twarzy już nie takie dzidziusiowe. Nie było innego wyjścia. Nastał dzień, kiedy dzwony wybiły, że pora jednak na rodzeństwo. Dlatego właśnie Nataniel nie jest sam…

A dlaczego dwoje a nie troje? A no dlatego, że troje to jakoś tak strasznie dużo mi się zawsze wydawało i chyba bałabym się, czy podołam… Ja już teraz  prania ogarnąć nie mogę :) A tak poważnie… czas pokaże. W każdym razie plan został zrealizowany… amen.

A Ty, ile chcesz mieć dzieci?